Trans – element doświadczenia hipnozy trwający od 15. do 20. minut, cechujący się występowaniem doznań związanych ze zmianami w zakresie uwagi i reaktywności, oraz występowaniem dysocjacji. Przebieg, stopień intensywności i charakter transu wykazują istotne zróżnicowanie indywidualne. Trans może stanowić przestrzeń korektywnego doświadczenia o charakterze emocjonalnym. Podczas trwania doświadczenia transowego, pacjent jest bardziej reaktywny w stosunku do niuansów wypowiedzi hipnotyzera/terapeuty (takich jak ton głosu, czy miejsce stawiania pauz). W transie rola osoby hipnotyzującej polega na utrzymywaniu równowagi, pomiędzy aktywnym uczestnictwem w doświadczeniu pacjenta, a stosowaniem sugestii do otwarcia się na nowe treści. Większość pacjentów w trakcie transu raportuje wrażenie wyostrzenia doświadczeń zmysłowych. Szczególnym przypadkiem jest dysocjacja; praca w tym stanie jest przydatna między innymi w przypadku leczenia traum, bądź innych trudnych doświadczeń, a także w ramach strategii rekonstrukcji historii osobistej.

Wzorce transowego doświadczania rzeczywistości, mogą być właściwe jednostce lub jej kulturze czy systemowi rodzinnemu.

 

Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011, s. 517 – 519