Psychologia kliniczna – to pojęcie zaproponowane i wyjaśnione przez Lightnera Witmera, który w 1896 r. stworzył w Filadelfii pierwszą klinikę psychologiczną. Określenie kliniczna, zapożyczone z medycyny, miało oznaczać nie tyle miejsce, co metodę rozmowy z człowiekiem potrzebującym pomocy. Psychologia kliniczna ma za swój obszar zainteresowania zjawiska związane ze zdrowiem i zaburzeniami zachowania oraz psychicznymi. Zadaniami, jakie stawia sobie psychologia kliniczna jako dziedzina nauki to m.in. konstruowanie koncepcji zdrowia oraz jego genezy, koncepcje zaburzeń oraz badania nad formami pomocy psychologicznej. Koncepcje te są tworzone na trzech poziomach (Cierpiałkowska, 2007): opisu zdrowia i zaburzeń psychicznych (poziom I), konstruowania twierdzeń o mechanizmach i genezie (poziom II i III), co prowadzi ostatecznie do stworzenia modeli pomocy psychologicznej – prewencyjnych, doradczych czy psychoterapeutycznych.

Literatura:

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 23, 24, 29, 31, 67-68