Afazja Broki – nazywana także afazją ruchową, to forma ciężkiego zaburzenia mowy o podłożu neurologicznym, opisana po raz pierwszy przez Paula Broca w 1861 roku. Afazja Broki wiąże się z uszkodzeniem charakterystycznego, niedużego obszaru płata czołowego w lewej pólkuli, nieopodal kory ruchowej – pola Broki (pola Broca). Przyczyną powstania afazji jest najczęściej udar mózgu (nieprawidłowy dopływ krwi do części mózgowia). Późniejsze badania wykazały, że uszkodzenie wyłącznie ograniczone do pola Broka daje tylko nieznaczne i/lub przemijąjące zaburzenia mowy, zaś większe deficyty powstają dopiero pod wpływem rozleglejszych uszkodzeń – obejmujących obszary korowe i podkorowe. Afazja Broka współcześnie jest diagnozowana wtedy, gdy uszkodzenie mózgu spowoduje znaczne upośledzenie konstruowania wypowiedzi, niezależnie od tego w jakim miejscu wystąpi samo uszkodzenie. Ten typ afazji charakteryzuje także utrudnione zrozumienie zdań złożonych, np. zawierających przyimki, końcówki fleksyjne czy nietypowy szyk wyrazów. Afazja Broki obejmuje także problemy z rozumieniem konstrukcji gramatycznych, czu wyrazów funkcyjnych.

Literatura:

Kalat, James W. (2006). Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa; str.  441, 442, 444