Ambiwalencja uczuciowa
W psychologii rozwojowej zjawisko charakterystyczne dla okresu dojrzewania, związane z
pojawieniem się u jednostki nowych zdolności poznawczych, będących konsekwencją szybkich
zmian rozwojowych. Objawia się jako labilnością emocjonalną, polegająca na zdolności jednostki
do gwałtownej zmiany stanów emocjonalnych (np. szybkie przejścia ze smutku w gniew), często
nieadekwatnych do realnej sytuacji, bądź jako zdolność do przeżywania skrajnie odmiennych
postaw wobec tego samego obiektu. Pojawiające się w okresie dorastania nowe umiejętności
poznawcze — między innymi możliwość przeżywania odmiennych stanów emocjonalnych w tym
samym czasie i tworzenia reprezentacji osoby, jako posiadającej jednocześnie pozytywne i
negatywne cechy — skutkuje koniecznością konfrontacji z koegzystencją sprzecznych uczuć.
Wyższy poziom rozwoju podmiotowego wiąże się ze spadkiem ujemnej korelacji między emocjami
negatywnymi i pozytywnymi (Gorbatkow, 2002). Przemiany rozwojowe mogą automatycznie
indukować spontaniczne negatywne uczucia, co z kolei motywuje jednostkę do przechodzenia w
bezzasadną satysfakcję, optymizm czy pewność siebie.

Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 267.