Analityczna psychoterapia grupowa – forma psychoterapii prowadzonej w grupie według zasad nurtu analitycznego, autorstwa S. H. Fuchsa (Foulkesa), powstała w latach 30 XX wieku na podstawie doświadczeń klinicznych autora. Podejście w innowacyjny sposób łączyło myślenie socjologiczne z klasyczną psychoanalizą, tworząc formę o charakterze uzupełniającym inne techniki terapii. Odbywa się w niewielkich grupach, nie będąc jednak psychoanalizą grupową, a raczej konstruktem umożliwiającym ujrzenie pacjenta pod kątem dynamicznej relacji figura-tło. Relacja grupowa wymusza na jednostce powtarzanie uprzednio występujących relacji z obiektem. Do najbardziej znanych przedstawicieli należą S. Slavson, A. Wolf, W. Bion i K. Goldstein. W zależności od przyjętej perspektywy, myślenie o analitycznej psychoterapii grupowej może koncentrować się na roli jednostki w stosunku do tła, jak i dynamicznego charakteru grupy. Sytuacja analityczna takiej grupy zależy od osoby terapeuty, sposobu organizacji sytuacji terapeutycznej, a także czynniki samego procesu grupowego. Grupa pracująca w ramach takiej terapii opiera swoją komunikację na swobodnie toczącej się dyskusji, dzięki której uczestnicy uczą się wyrażać siebie i poprawiają swój dostęp zarówno do nieświadomych doświadczeń projekcyjnych i przeniesieniowych, jak i świadomych relacji. Do terapeutycznych oddziaływań uczestnictwa w grupie analitycznej zalicza się odzwierciedlanie, socjalizację, wsparcie i trening ego w działaniu. Rola terapeuty jest stosunkowo bierna, ponieważ występuje on jako dynamiczny administrator, którego zadaniem jest tworzenie i utrzymanie warunków, w których grupa będzie korzystać ze swoich wewnętrznych zasobów i potencjału terapeutycznego. Dodatkowo jest interpretatorem, obiektem przeniesieniowym oraz członkiem grupy. Udział w leczeniu grupowym sprawdza się szczególnie w przypadku fobii, lęków, nerwic, zaburzeń osobowości oraz zahamowań seksualnych i społecznych.

„Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik Akademicki” L. Hrzesiuk i H. Suszek, Eneteia Wydawnictwo Psychologii i Kultury Warszawa 2011,  s.125 – 145