Atrakcyjność interpersonalna
Konstrukt teoretyczny obejmujący atrakcyjność fizyczną i kompetencje wewnętrzne. Atrakcyjność
interpersonalna podlega ewaluacji jednostki w celu oceny własnej pozycji społecznej, w
szczególności w okresie dojrzewania. Wymiar atrakcyjności fizycznej podlega intensywnemu
wpływowi dominującej kultury. Często jest on oceniany z perspektywy zewnętrznego obserwatora,
co wpływa w destrukcyjny sposób na samopoczucie jednostki, między innymi poprzez spadek
zdolności do rozpoznowania odczuć płynących z ciała czy spadek wydajności. Tego typu
uprzedmiotowienie (za: Frederickson i Roberts, 1991) ciała może zostać zmniejszone wraz z
rozwojem samowiedzy i krytycznego myślenia, a tym samym — z porzuceniem perspektywy
monitorującego i zwróceniem uwagi na nieobserwowalne atuty.
Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 268.