Atrybucja przyczynowa – tak zwana naiwna teoria przyczynowości; styl wyjaśniania skutków pewnych zdarzeń i poszukiwania ich przyczyn poprzez przypisywanie  ich osobom i sytuacjom. Najczęsciej dzieli się ją na zewnętrzną i wewnętrzną. Atrybucja zewnętrzna to taka, gdzie jednostka doszukuje się powodów wystąpienia jakiejś sytuacji w czynnikach zewnętrznych wobec jednostki. Atrybucja wewnętrzna to taka, gdzie osoba identyfikuje te czynniki wewnątrz siebie samej. Oprócz wiązania wydarzenia z własnym działaniem lub naturą sytuacji, jednostki mogą ujmować przyczyny w kategoriach stałości i trwałości: a więc brać pod uwagę fakt, że są one potencjalnie stabilne i niezmienne, lub przeciwnie – tymczasowe. Badania wskazując, że takie atrybucje jak ogólna, stabilna i wewnętrzna mają wpływ na pojawianie się depresji.; style wyjaśniania łączą się również z powstawaniem takich mechanizmów jak wyuczona bezradność. Do pomiar różnic indywidualnych w sposobie używania powyższych wymiarów atrybucji używa się tak zwanego ASQ – Kwestionariusza Stylu Atrybucyjnego.

O.P. John, L.A. Pervin „Osobowość. Teoria i badania” Wydanie ósme, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002, s. 46-47.