Autonarracja – rodzaj opowieści o własnym życiu, w którym bohater, a zarazem autor dokonuje syntezy i integracji doświadczenia, tworząc spójną historię o cechach mitu osobistego. Ten specyficzny akt mówienia o sobie pełni nie tylko funkcję porządkującą, ale i performatywno-regulującą. Jednocześnie ukierunkowuje działania jednostki, nadając im cel, uświadamia problematyczne kwestie, a także jest wyrazem jej przekonania o własnym miejscu w rzeczywistości psychospołecznej. Przyjmuje się, że początek tworzenia narracji o własnym życiu przypada na przełom późnej adolescencji i wczesnej dorosłości, a praktyka ta wspiera ogólnie pojmowany rozwój osobisty. Wyniki badań potwierdzają, że stosowanie techniki tzw. Pisania emocjonalnego ma charakter terapeutyczny i sprzyja poprawie funkcjonowania pacjenta na płaszczyznach psychologicznej i fizjologicznej. Dostrzeżenie pozytywnych efektów ekspresji narracyjnej zaowocowało wyodrębnieniem się nurtu terapii narracyjnej, w której historia życia pacjenta zostaje zrekonstruowana i przeformułowana w adaptacyjny sposób. Problem w życiu pacjenta ma być spowodowany niezgodnością treści autonarracji z autentycznym doświadczeniem.

Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011, s. 438 – 443