Autonomia
Z perspektywy psychologii rozwojowej, autonomia, obok afirmacji życia, stanowi podstawowy cel i istotę całego procesu rozwoju człowieka. Rozumiana jako element wchodzenia w dorosłość, jest dla jednostek źródłem nowych doświadczeń wpływających na kształt tożsamości. Poznawczy rozwój jednostki w kierunku myślenia o charakterze mniej formalnym i sztywnym, a zatem dążący do większej autonomii. Osiągnięcie jej następuje w momencie zwiększenia integrującego wpływu self na proces rozumowania, czego skutkiem jest nadanie mu indywidualnego sensu; według niektórych badaczy (np. Chlewiński, 1991) uzyskiwanie autonomii jest procesem trwającym przez całe życie jednostki. W koncepcji poziomów Labouvie-Vief, autonomia jest rozumiana jako  kompetencja jednostki do świadomej odpowiedzialności za jej rozwój i zachowania, która daje jej możliwość pełnego pokazania osobowości wskutek stosounkowego uniezależnienia się od reguł i ograniczeń. Według Niemczyńskiego, pierwsze oznaki zjawiska są widoczne już w projektach młodzieńczych, ze względu na ich zdolność do określania podmiotowości jednostki.

 

Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 118, 272, 289, 302, 305.