Bulimia – Zaburzenie, w którym chory ulega okresowym napadom obżarstwa, jednocześnie stosując skrajne środki przeciwdziałające utyciu. Najczęściej występuje u kobiet, a także bardzo często pojawia się jako kontynuacja jadłowstrętu, związana z przybraniem masy ciała w związku z leczeniem. Długotrwałe prowokowanie wymiotów prowadzi do poważnych problemów somatycznych, jak zaburzenia hormonalne, gospodarki wodno-elektrolitowej, arytmii serca, a także utraty zębów, etc. Pacjent nie jest w stanie powstrzymać ataków głodu, w trakcie których w krótkim czasie spożywa znaczne ilości pokarmu. Aby zrekompensować skutki ataku prowokuje wymioty, stosuje leki przeczyszczające, ćwiczy lub stosuje głodówki. Bulimii często towarzyszy depresja, obsesyjny lęk przed utyciem lub uzależnienie od substancji psychoaktywnych. W bulimii atypowej chory ma normalną lub wyższą niż normalna masę ciała. Chory nie ma kontroli nad praktykowanymi zachowaniami i podejmuje środki kontroli masy ciała mając świadomość ich destruktywnego charakteru. U ponad 50 proc. chorych wskutek leczenia następuje znaczna poprawa, a wskaźniki leczenia są znacznie bardziej obiecujące, niż w przypadku anoreksji. Pacjent z bulimią nie doświadcza błędnych przekonań o wyglądzie swojej sylwetki, to znaczy nie uznaje się za osobę grubą, jeśli jego waga istotnie jest w normie.

 

„ICD-10 Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy Kliniczne i wskazówki diagnostyczne.”s. 152-154 Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius” Instytut Psychiatrii i Neurologii Kraków-Warszawa

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 311-315.