Choroba afektywna dwubiegunowa – także „psychoza maniakalno-depresyjna” i „cyklofrenia”. Choroba afektywna dwubiegunowa charakteryzuje się doświadczaniem przez dotkniętą nią osobę skrajnymi nastrojami – pomiędzy depresją, a przeciwnym stanem, czyli manią. Mania to stan nadmiernej aktywacji, wesołkowatości, zawyżonej samooceny, gadatliwości i utraty zahamowań. Osoba w manii często bywa także drażliwa i stan ten może objawić się trudnym do opanowania gniewem. Choroba afektywna dwubiegunowa występuje w dwóch typach: typ I związany jest z nasilonymi epizodami maniakalnymi, typ II wiąże się z epizodami o mniejszym nasileniu – tzw. stanami hipomaniakalnymi, związanymi z nadmiernym pobudzeniem lub niepokojem. Choroba afektywna dwubiegunowa dotyka co najmniej 1% populacji w pewnym momencie życia, najczęściej po ukończeniu dwudziestego roku życia. Przeplatające się cykle manii i depresji mogą trwać zarówno kilka dni, jak i całe lata. Chorona afektywna dwubiegunowa według licznych przesłanek wydaje się mieć charakter dziedziczny. W jej leczeniu stosuje się takie substancje jak sole litu, kwas walproinowy czy karbamazepinę.

Literatura:

Kalat, James W. (2006) Wydawnictwo naukowe PWN, str. 471-473