Choroba afektywna jednobiegunowa – także depresja. Choroba afektywna jednobiegunowa charakteryzuje się poczuciem przygnębienia i bezradności, występującym codziennie przez wiele tygodni (przynajmniej przez okres dwóch tygodni) bez przerwy lub niemal bez przerwy. Poza tym osoba dotknięta depresją skarży się na brak energii życiowej, niską samoocenę, myśli samobójcze, problemy ze snem i z koncentracją, a także anhedonię, czyli niezdolność do doznawania przyjemności. Choroba afektywna jednobiegunowa dwa razy częściej dotyka kobiet niż mężczyzn, pojawia się w każdym okresie życia (chociaż rzadko u dzieci) i dotyka co roku (według raczej ścisłych kryteriów klinicznych) 5% dorosłej populacji. Wskazuje się na podłoże genetyczne w rozwoju depresji, szczególnie o wczesnym początku, ale nie zidentyfikowano jak dotąd pojedynczego genu związanego z depresją. Choroba afektywna jednobiegunowa często rozwija się u podatnych osób lub pogłębia pod wpływem traumatyzujących doświadczeń życiowych. Rozwój depresji może być także powiązany z przedłużającym się podwyższonym poziomem kortyzolu czy nieprawidłowym wzorcem dominacji półkulowej – nadaktywnością prawej półkuli mózgu.

Choroba afektywna jednobiegunowa – leczenie

W leczeniu depresji stosuje się leki antydepresyjne – inhibitory monoaminooksydazy (np. fenelzyna), selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (np. fluoksetyna, nazwa handlowa: Prozac) i atypowe antydepresanty (takie jak buproion czy wenlafaksyna. Choroba afektywna jednobiegunowa jest leczona także z zastosowaniem psychoterapii, szczególnie terapii poznawczej oraz takich form leczenia jak eletkrowstrząsy czy modyfikacja cyklu sen-czuwanie.

Literatura:

Kalat, James W. (2006) Wydawnictwo naukowe PWN, str. 464-471