Choroba sieroca – zanik łaknienia i wycofanie z kontaktów społecznych przez dziecko. Choroba sieroca to dawna nazwa na stan dziecka narażonego na długotrwałe rozłączenie z matką (albo innym stałym opiekunem), które przechodząc przez fazę protestu i rozpaczy ostatecznie dochodzi do fazy negacji przywiązania – ignorowania matki i jej unikania, gdy pojawi się po dłuższym czasie.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str. 294