Ego – w klasycznym, strukturalnym modelu Freudowskiej psychoanalizy jeden z aspektów ludzkiego funkcjonowania, pełniący funkcję pośredniczącą między id i superego. Dla instancji superego priorytetowa jest tzw. zasada rzeczywistości, której celem jest odraczanie gratyfikacji oraz regulacja popędów płynących z id, między innymi przez zmianę jej kierunku, czy całkowitego bądź częściowego zatrzymania. Zadaniem ego jest również realistyczna, racjonalna ocena sytuacji, dzięki której podjęte kroki zmaksymalizują zyski i zminimalizują straty, przystawanie na rozwiązania kompromisowe, rozgraniczanie prawdziwych potrzeb od fantazji i wytrwanie napięcia. W koncepcji Freuda ego było kruchą strukturą, pozostającą w stosunku ciągłej, nierównej walki z silniejszymi od siebie id i superego: uzyskiwanie przyjemności z ego wynikało jedynie z ograniczenia woli id. Kolejne pokolenia psychoanalityków wyraźnie podkreślały wartość ego jako niezależnej struktury, zdolnej do wytworzenia uczucia szczęścia bez związku z wykonaną kontrolą popędu. Akcentowano jego aspekty adaptacyjne, między innymi zdolność do kontroli stresu, odraczania nagrody, zinternalizowania hierarchii wartości, odpowiedniego nastawienia w kontaktach społecznych i wytrzymywania frustracji.

O.P. John, L.A. Pervin „Osobowość. Teoria i badania” Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2011, s. 84, 87