Ekstrawertywny typ osobowości – koncepcja w jungowskiej typologii osobowości, opisująca postawę zorientowaną ekstrawertywnie, czyli taką, w której jednostka kieruje energię psychiczną na obiekty zewnętrzne (zjawiska, ludzi, przedmioty) i poszukując relacji z nimi: w formie bezpośredniej lub pośredniej- kompensacyjnej. Jednostka ekstrawertyczna odczuwa potrzebę stymulacji z zewnątrz, reagując na takie bodźce w sposób emocjonalny i energetyczny. Nie czują potrzeby zaznaczania granicy między nimi, a otoczeniem, często zatracając się w ludziach i sytuacjach. Ich zachowania bywają spontaniczne i nieprzemyślane. Ich przeżycia rozgrywają się w odniesieniu do tego, co na zewnątrz ich samych. Uzależnienie od środowiska zewnętrznego prowadzi do ciągłej potrzeby zabiegania o aprobatę otoczenia, nieumiejętności radzenia sobie z krytyką, znajdowania przyczyn własnych problemów w otoczeniu. Osoby ekstrawertyczne mają skłonność do prokrastynacji i bagatelizowania problemów osobistych. W niektórych, niezwykle intensywnych przypadkach, ekstrawersja może przerodzić się w histerię. Rozproszona uwaga ekstrawertyków zwiększa ilość ich relacji z otoczeniem, jednocześnie wymuszając ich płytki charakter. Jednostki te jest łatwiej zmanipulować i poddać presji czy sugestii, z drugiej strony nie mają one problemu z zaufaniem i nawiązywaniem kontaktów. Unikają poznania własnej osobowości, lubią koncentrować się na innych. Bywa, że w relacji terapeutycznej chcą „oszczędzić” terapeutę: opór przejawia się w chęci bycia zaakceptowanym.

„Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik Akademicki” L. Hrzesiuk i H. Suszek, Eneteia Wydawnictwo Psychologii i Kultury Warszawa 2011,  s. 105 -106