Elektrowstrząsy – to metoda leczenia za pomocą napadu drgawkowego, indukowanego impulsami elektrycznymi. Elektrowstrząsy, nazywane także sejsmoterapią (ang. Electroconvulsive therapy, ECT) były pierwszy raz stosowane w latach 30. Przez węgierskiego lekarza Ladislasa Meduna po zaobserwowaniu, że objawy padaczki i schizofrenii znoszą się (nasilenie objawów jednej współwystępuje z osłabieniem objawów drugiej). Początkowo do wywołania napadu korzystano z wywoływania wstrząsu insulinowego, jednak sam zabieg był przerażającym doświadczeniem dla pacjenta i był trudny do kontrolowania. Włoski lekarz rozwinął metodę wywoływania napadów przez przepuszczanie prądu przez głowę pacjenta. Elektrowstrząsy współcześnie nie są używane do leczenia schizofrenii, gdyż skuteczność tej metody w przypadku tego schorzenia okazała się wątpliwa. Korzysta się z nich w przypadkach ciężkiej depresji, stosując przy tym leki zwiotczające i znieczulające. Aby zminimalizować efekt uboczny w postaci ubytków pamięci współcześnie elektrowstrząsy ogranicza się do prawej półkuli (powiązanej z obniżonym nastrojem). Nie jest znany dokładny mechanizm poprawy u pacjentów po zebiegu – wskazuje się na wytwarzanie dodatkowych receptorów D1 i D2 w jądrze półleżącym i zmniejszenie liczby receptorów noradrenaliny w komórkach postsynaptycznych.

Literatura:

Kalat, James W. (2006) Wydawnictwo naukowe PWN, str. 469-470