Etap dziecka doskonałego
Okres późnego dzieciństwa, w którym jednostka osiąga wszechstronność w swoim rozwoju
motorycznym, przypadający najcześciej na ok. 10 rok życia. Towarzyszy mu zdolność
przystosowania się do wymagań szkolnych, wprost związana z obniżeniem ruchliwości i zmianą
charakteru działań ruchowych na bardziej celowe, skoordynowane i ekonomicznie sensowne.
Ponieważ nowouzyskane proporcje ciała pomagają w oswajaniu kolejnych czynności
motorycznych, etap dziecka doskonałego to najlepszy czas na rozpoczęcie regularnych aktywności
sportowych. Do zmian w obrębie funkcji poznawczych, któe towarzyszą temu okresowi, należą
także rozwój funkcji zarządzających, zwiększenie sprawności mechanizmów kontroli, zwiększenie
stopnia dowolności, selektywności, planowości i adaptacyjności uwagi. Aktywność szkolna wpływa
również na zwiększenie pojemności pamięci.
Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 235, 258.