Faza falliczna – to trzeci etap rozwoju psychoseksualnego w teorii popędów Zygmunta Freuda. Faza falliczna następuje po fazie analnej i trwa mniej więcej od trzeciego do piątego roku życia. W tym czasie organy płciowe – fallus i łechtaczka – są dominującą sferą erogenną. W tym okresie występuję masturbacja dziecięca. Faza falliczna jest również momentem, w którym rozwój seksualny chłopców i dziewczynek zaczyna się różnić od siebie – u każdej z płci rozwija się charakterystyczny zestaw popędów libido i agresji, preferowanych celów i obiektów pożądania, a także typowych lęków – tzw. „lęków kastracyjnych”. Dziecko w tym czasie przeżywa kompleks Edypa. Jego pozytywne rozstrzygnięcie otwiera drogę do wykształcenia orientacji heteroseksualnej i utworzeniu tożsamości płciowej dzięki zjawisku identyfikacji. Fiksacja w tym okresie powoduje wykształcenie charakteru fallicznego – mężczyźni są skoncentrowani na sobie, pobłażliwi w stosunku do siebie i mają tendencję do uwodzenia kobiet, które mogą zastąpić im matkę. Z kolei kobiety o charakterze fallicznym są agresywne, apodyktyczne i mają skłonność do dominowania mężczyzn.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 109