Hiperregularyzacja
Zjawisko polegające na popełnianiu przez dziecko charakterystycznych błędów językowych,
które mogą służyć za wskaźnik określający poziom opanowania reguł gramatycznych.
Hiperregularyzacja opiera się na nieelastycznym i zbyt gorliwym stosowaniu zasad gramatyki, na
przykład: „dać jeść koniu” (bo „dać jeść psu”) lub „dać jeść piesowi” (bo „dać jeść koniowi”).
Tendencja do hiperregularyzacji, a więc do stosowania tak zwanych swoistych form językowych,
jest charakterystyczna dla dzieci w wieku przedszkolnym, przypadającym na 3 do 6 r.ż.
Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 217, 231.