Hipoteza kliniczno-anatomiczna snu– to jedna z biologicznych koncepcji marzeń sennych, której nazwa odnosi się do tego, że została stworzona na podstawie badań klininczych marzeń sennych pacjentów z różnymi rodzajami urazów mózgu. Hipoteza kliniczno-anatomiczna snu jest bliska koncepcji aktywacji i syntezy – również zakłada, że sny powstają na skutek bodźców pobudzających generowanych w mózgu i skompilowanych z najświeższych wspomnień oraz informacji otrzymywanych z narządów zmysłów. Jej zwolennicy nie skupiają się jednak na falach PGO czy śnie fazy REM. Hipoteza kliniczno-anatomiczna snu zakłada, że marzenia senne to normalne procesy myślowe, zachodzące w „nienormalnych” warunkach. Mózg otrzymuje podczas snu mało informacji z narządów zmysłów, generuje więc obrazy bez ograniczeń i zakłóceń stanu czuwania, stłumienie pierwszorzędowej kory ruchowej i neuronów ruchowych rdzenia kręgowego zapobiega podejmowaniu działania, a osłabienie pamięci roboczej i procesów wykorzystywania wiedzy obniża krytycyzm wobec toku wydarzeń w marzeniach sennych. Hipoteza kliniczno-anatomicznasnu zakłada za to znaczenie aktywacji części kory ciemieniowej, potylicznej i skroniowej, co w okolicznościach braku zakłóceń z obszaru czuciowego V1 i braku cenzury kory przedczołowej prowadzi do halucynacji.

Literatura:

Kalat, James W. (2006) Wydawnictwo naukowe PWN, str. 288-289