Holizm
W kategoriach struktur dynamicznych taki rodzaj poglądu na strukturę jednostki, który
zakłada jej całościowy charakter, polegający na wieloaspektowym sposobie organizacji związanych
ze sobą procesów, czynności i konstruktów psychicznych oraz biologicznych. Według tego poglądu,
postrzeganie jednostki czy zjawiska jaki zintegrowanej całości wymaga świadomości tego, że owa
całość posiada odmienne właściwości niż potencjalna suma elementów, a jednocześnie część
pozostaje istotnym aspektem z punktu widzenia całości. Podejście holistyczne jest szczególnie
charakterystyczne dla psychologii humanistycznej, w której pomaga on w podkreśleniu znaczenia
autonomii i sterowności jednostki, a także – ze względu na wbudowanie perspektywy temporalnej –
w w kontekstualno-dialektycznej teorii rozwoju człowieka.
Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 65, 69, 102, 112, 120.