Hybrydowy model osobowości normalnej i zaburzonej w DSM-5 – W DSM-3 po raz pierwszy zaburzenia osobowości uznano za osobną grupę zaburzeń psychicznych. Wcześniej były one rozpoznawane w powiązaniu z zespołami zaburzeń, takimi jak nerwice czy zaburzenia lękowe. Jako argument za wyodrębnieniem zaburzeń osobowości przemawiał ich unikalny przebieg, tj. początek najczęściej w dzieciństwie lub adolescencji i trwanie w niezmienionej postaci przez większość życia. Model hybrydowy osobowości normalnej i zaburzonej w DSM-5 proponuje podział objawów na skale w trzech kategoriach: A – poziom funkcjonowania osobowości, B – patologiczne cechy osobowości i C-G – dodatkowe warunki, istotne z perspektywy diagnostycznej. Skale układają się w model hybrydowy osobowości normalnej i zaburzonej, o charakterze kategorialno-dymensjonalnym, umożliwiają ocenę nasilenia cech na wymiarach, dzięki czemu możliwa jest diagnoza zarówno zaburzeń, jak i stylu osobowości.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 285