Identyfikacja projekcyjna – Trzy etapowy proces o charakterze nieświadomym, należący do grupy mechanizmów obronnych, polegający na przypisaniu przez podmiot własnych cech innej osobie. W praktyce klinicznej przejawia się poprzez wyrzeknięcie się przez pacjenta złego self, a następnie projektowaniu go na leczącego. Terapeuta w sposób nieświadomy identyfikuje się z projekcją, następnie przetwarza ją i oddaje pacjentowi przez kolejną introjekcję. Wprowadzone w ten sposób modyfikacje nie tylko zmieniają wzór relacji pacjenta, ale i jego reprezentacje obiektu i self. Ta transakcja w relacji terapeutycznej nie ma jednak charakteru liniowego, a dialogowy. W nowoczesnej teorii psychoanalitycznej terapeuta nie tyle przechowuje projekcje, co fantazje o relacji z obiektem wyprodukowane przez pacjenta. Identyfikację tego typu można również rozumieć jako metodę komunikacji, sposób tworzenia relacji z obiektem lub drogę do zmiany.

Glen O. Gabbard: Psychiatria psychodynamiczna w praktyce klinicznej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 51-53.