Indywiduacja
W rozumieniu Junga taki proces, który umożliwia jednostce odnalezienie sensu życia,
wskutek rozwoju i różnicowania się poszczególnych elementów psychiki. Zmiany rozwojowe
wynikające z procesu indywiduacji są niezbędnym warunkiem dla zorganizowania się psychiki na
wyższym od poprzedniego poziomie; przebiegają zgodnie z naturalnym programem rozwoju
filogenetycznego. Indywiduacja pozwala podmiotowi na samourzeczywistnienie, definiowane na
potrzeby tej teorii jako pogodzenie się ze światem zewnętrznym i sobą w wymiarze teraźniejszości,
przyszłości i przeszłości jednostki. Według Junga indywiduacja w parze w wtórną, ale jakościowo
odmienną integracją dają możliwość osiągnięcia stabilnej jedności i pełni struktury psychiki. Proces
indywidualizacji z istotny sposób przybiera na sile w okolicach 40 roku życia. Włożony w niego
wysiłek pozwala jednostce na wykrystalizowanie wzorca własnego życia i pełne wypełnienie go.
Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 76, 77