Infrahumanizacja – to łagodniejsza forma dehumanizacji, czyli uznawania członków pewnych grup społecznych jako nienależących do zbioru istot ludzkich. Infrahumanizacja z kolei może przybierać postać np. zawieszania obowiązujących norm moralnych w stosunku do obcych. Jest tendencją do słabszego przypisywania typowo ludzkich emocji członkom grup obcych niż grupy własnej. Członkom własnej grupy będziemy bardziej skłonni przypisywać współczucie czy melancholię. Dotyczy to jednak tylko wyższych emocji, ale już nie emocji pierwotnych, czyli takich które przypisujemy także zwierzętom (np. strach, złość). Infrahumanizacja występuje nie tylko w stosunku do skonfliktowanych grup, ale w stosunku do członków każdej grupy innej niż własna. Kofta i Mirosławska (2004) wykazali występowanie infrahumanizacji w minimalnej sytuacji międzygrupowej.

Literatura:

Wojciszke, B. (2011,2012) Psychologia społeczna, Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR, Warszawa; str. 494-495