Intensywna krótkoterminowa psychoterapia psychodynamiczna – typ terapii zapoczątkowany przez H. Davanloo w latach 60 XX wieku, opierający się w warstwie teoretycznej na koncepcjach psychoanalitycznych uzupełnionych danymi neurobiologicznymi i doświadczeniami uzyskanymi w toku szczegółowej analizy pracy klinicznej. Istotą tego typu terapii jest zmaksymalizowanie potencjalnych profitów oddziaływań przy minimalizacji czasu jej trwania. Opiera się ona o procedurę zwaną centralną sekwencją dynamiczną i w znacznej mierze czerpie z freudowskich prac dotyczących sposobu konstytuowania się superego czy lęku sygnałowego związanego z sytuacją traumatyczną.  W ISTDP genezy psychopatologii upatruje się w kumulacji poszczególnych wydarzeń traumatycznych, których jednostka doświadczała w dzieciństwie bądź relacjach z rodzicami. Inną eksplorowaną koncepcją jest tak zwana „zbroja charakteru” i uznanie roli mechanizm obronnych w etiologii nerwic. Współcześnie nurt wpłynął na badania nad teorią przywiązania, w której dziecko wytwarza system obron w odpowiedzi na uszkodzenie więzi, powtarzając wykształcony tak wzór przywiązania w dorosłym życiu. Ważny wkład w nurt ma koncepcja trójkąta konfliktu D. Malana, według której wszystkie zachowania pacjenta można zinterpretować jako wyraz obrony, lęku bądź ukrytych uczuć czy impulsów.

„Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik Akademicki” L. Hrzesiuk i H. Suszek, Eneteia Wydawnictwo Psychologii i Kultury Warszawa 2011,  s. 173-182