Introwersja – cecha biegunowo przeciwna ekstrawersji, charakteryzująca się tendencją percepcji i zachowania ruchu „do wewnątrz”, z ukierunkowaniem ich na własne emocje i myśli, przy czym aktywność skierowana na zewnątrz jest ograniczona. Pojęcie introwersji zostało wprowadzone przez C.G. Junga w 1921 jako jedna z części jego typologii osobowości. W populacji liczba osób introwertycznych i ekstrawertycznych przyjmuje kształt rozkładu normalnego, w pierwszym przypadku osiągając około 25-45 procent. Introwertyka o usposobieniu flegmatycznym cechują wysoki poziom kontroli, ostrożność, zrównoważenie, skłonność do pojednania, bierność i powaga; melancholicy mają skłonność do lęku, pesymizmu, refleksyjnej postawy, unikania sytuacji towarzyskich i tendencję do sztywnych reakcji. Introwersja nie oznacza nieśmiałości; zdarza się, że bywa również mylona z tzw. osobowością schizoidalną. Skłonność do poszukiwania szerokich kontaktów społecznych jest znacznie ograniczona: jednostki introwertyczne wybierają możliwość utrzymywania mniejszej ilości, ale głębszych relacji. Badania wskazują, że osoby introwertyczne szybciej oraz w intensywniejszy sposób reagują na pobudzenie, wywołane np. substancjami.

O.P. John, L.A. Pervin „Osobowość. Teoria i badania” Wydanie ósme, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002, s. 147, 241-246.