Klasyfikacja chorób i zaburzeń psychicznych ICD 10 i ICD 11 –Klasyfikacja Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization), to współczesny system diagnostyczny, którego historia sięga 1900 roku. W 1992 roku WHO zakończyło pracę nad dziesiątą wersją klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych (warto zauważyć, że od lat 80. XX wieku w spisie nie używa się określenia „choroba psychiczna”, a „zaburzenie psychiczne”, „jednostka kliniczna” bądź „zespół objawów”), nazywaną w skrócie ICD-10. W Polsce ICD-10 obowiązuje od 1996 roku. Dziesiąta edycja podręcznika wprowadziła jak dotąd największe zmiany w klasyfikacji zaburzeń, będąc pod wpływem osiągnięć zespołu klinicystów pracujących nad DSM-IV. Klasyfikacja zaburzeń w ICD-10 ma charakter alfanumeryczny (każdej jednostce klinicznej przysługuje kod składający się z litery i dwóch liczb, np. uzależnienie od alkokholu – F10.2), hierarchiczny (kolejne liczby arabskie od F00.00 do F99.99) i otwarty, czyli możliwy do dalszego rozszerzania. Występuje w niej dziesięć klas zaburzeń psychicznych i dwa aneksy.

Kryteria diagnostyczne w ICD-10

Klasyfikacja ICD-10 zawiera operacjonalizację kryteriów diagnostycznych. Kryteria każdego zaburzenia są poprzedzone oznaczeniem – wielkie litery A, B, C dla kryteriów obowiązkowych, cyfry arabskie lub małe litery dla dodatkowych, ale niekoniecznych kryteriów. Diagnoza zaburzenia przebiega w trzech osiach – pierwsza to rozpoznanie kliniczne, druga – poziom niesprawności pacjenta w społeczeństwie, a trzecią są dodatkowe czynniki kontekstowe. Klinicysta może rozpoznać u pacjenta więcej niż jedno zaburzenie psychiczne, jeśli jest to potrzebne dla ujęcia pełnego obrazu diagnostycznego. W takim wypadku konieczne jest jednak wskazanie najważniejszej jednostki klinicznej z perspektywy celu badania.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 70-72