Korespondencja (odpowiedniość) – to w teorii wniosków korespondentnych Heidera związek pomiędzy zaobserwowanym działaniem, intencją obserwowanej osoby (aktora) i jego predyspozycjami – cechami osobowości. Wykryta korespondencja prowadzi do wniosku korespondentnego – założenia, że za zachowaniem osoby kryje się jej cecha. Wnioski takie są korzystne z punktu widzenia obserwatora, gdyż pozwalają mu przewidywać przyszłe zachowania osoby. Aby wniosek taki mógł powstać niezbędne jest jednak wykrycie intencjonalności aktora.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str. 102