Lęk separacyjny (separacyjne zaburzenia lękowe) – Lęk o znacznym nasileniu pojawiający się u dzieci w wieku przedszkolnym, związany z realną lub wyimaginowaną groźbą oddzielenia od rodziców i/lub opiekunów. Może objawiać się odmową chodzenia do przedszkola/szkoły, zasypiania bez obecności opiekuna, pozostawania bez opiekuna w placówkach (typu szpital) a także jako niepokój o potencjalną śmierć opiekuna czy koszmary, których treścią jest separacja. Zachowaniom tym towarzyszą napady płaczu, agresji, apatia, smutek i objawy fizyczne, jak bóle brzucha czy głowy. Dziecko może też symulować objawy chorobowe w celu uniknięcia separacji; często dąży do spania z opiekunem w jednym łóżku, rezygnuje z okazji do zabaw z rówieśnikami. Do dodatkowych konsekwencji mogą należeć koszmary senne, niedojrzałość, trudność w nawiązywaniu relacji z grupą czy wypracowanie postawy unikającej lub zależnej. Przyjmuje się, że pewne cechy lęku separacyjnego są normalne u dzieci do 3 roku życia. Znacznie częściej dotyczy dziewczynek i ich relacji z matkami. Ignorowany lęk separacyjny może wzmagać ryzyko wystąpienia depresji w dorosłości.

„ICD-10 Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy Kliniczne i wskazówki diagnostyczne.”s. 225-226 Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius” Instytut Psychiatrii i Neurologii Kraków-Warszawa

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 212-214.