Lobotomia przedczołowa – to zbieg chirurgiczny, polegający na odcięciu kory przedczołowej od reszty mózgowia. Lobotomia predczołowa polegała na wybiórczym uszkodzeniu lub odcięciu tego obszaru od reszty mózgu. Był to dawniej bardzo popularny zabieg, gdyż zaobserwowano że powoduje on uspokajania małp bez pogorszenia ich funkcji ruchowych i czuciowych. Zaczęto ją więc stosować w leczeniu ostrych zaburzeń psychotycznych. Lobotomia przedczołowa uszkadzała jednak u schizofrenikow płat czołowy, czyli obszar który już wcześniej działał nieprawidłowo. Była także czasem stosowana u pacjentów z mniej poważnymi zaburzeniami, czy nawet u osób, które współcześnie byłyby uznane za mieszczące się w normie. Lobotomia przedczołowa powodowała apatię, utratę zdolności do planowania i podejmowania inicjatywy, zaburzenia pamięci, podatność na rozproszenie uwagi oraz utratę zdolności do wyrażania emocji. Uszkodzenie okolic przedczołowych powodowało utratę hamulców społecznych, impulsywność i utratę umiejętności przewidywania konsekwencji swoich działań.

Literatura:

Kalat, James W. (2006) Wydawnictwo naukowe PWN, str. 98-99