Metafora – rodzaj symbolicznego języka realizującego się w formie stylistycznej, w której przynajmniej jeden z członów uzyskuje nowe, obrazowe, nieoczywiste znaczenie, jednocześnie zachowując znaczenie realne. Metafora jest częstym narzędziem komunikacji zarówno językowej, plastycznej, artystycznej, rytualnej jak i związanej z właściwościami życia codziennego. Metafora jako szczególna forma przekazu umożliwia jednostce z jednej strony eksplorację nowych znaczeń, a z drugiej strony utrzymanie wobec nich bezpiecznego dystansu. W związku z tym, metaforyczne anegdoty, żarty i bajki są przydatnymi narzędziami komunikacji w terapii niedyrektywnej, szczególnie ericksonowskiej: tam pośrednia komunikacja jest podstawową płaszczyzną indukowania zmiany, którą terapeuta wprowadza z zaprojektowaną wcześniej strategią. Metafora stosowana w procesie dwupoziomowej komunikacji (związanej z założeniem, że lewa półkula przetwarza język w sposób sekwencyjny, a prawa w sposób zależny od kontekstu) uruchamia nieuświadomione schematy zachowań, co skutkuje widzialnym, świadomym rodzajem reagowania. Metafora może nie tylko stanowić środek do niedyrektywnego przekazu sugestii, ale i być narzędziem odzwierciedlania, motywacji, wewnętrznej integracji, wzmacniania tożsamości, budowania umiejetności i siły ego, ezbudzania i modyfikowania emocji, desensytyzacji, przewarunkowania reakcji, etc. Wśród najczęściej stosowanych w terapii rodzajów metafor, należy wspomnieć o: przypowieściach, anegdotach, metaforach „wbudowanych”, bajkach ludowych, mitach, baśniach, wytworach artystycznych, działaniach symbolicznych i metaforycznych zadaniach domowych.

Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011,  s. 523, 529, 534-537