Metody ambulatoryjne – jest to podgrupa metod obserwacyjnych, oparta na dwóch tradycjach psychologicznych, których cechą wspólną jest wykorzystanie samo monitorowania: ekologiczne diagnozowanie momentów (EMA) i metoda próbek doświadczenia (ESM). Metody ambulatoryjne są ukierunkowane na zebranie ekologicznie adekwatnych informacji o zachowaniach, myślach i uczuciach w określonym czasie, bez ryzyka natrafienia na zniekształcenia, jak w metodach retrospekcyjnych. Za pomocą np. smartphone bądź dziennika papierowego możliwe jest zbieranie informacji poprzez próbkowanie – pacjenci opisują swoje zachowania, myśli czy emocje w wybranych momentach dnia i w środowisku naturalnym. Metody ambulatoryjne dzięki postępowi technologicznemu umożliwiają także pomiar aktywności fizjologicznej. Stosowane są najczęściej w przypadku pacjentów ze skłonnościami do uzależnień (w tym nadużywających substancji psychoaktywnych), gdyż umożliwia powiązać takie zachowania z nastrojem i kontekstem. Metody ambulatoryjne zapewniają wysoką trafność i niską stronniczość, dzięki diagnozowaniu w czasie rzeczywistym, badają także dynamiczne procesy dzięki powtarzalności ocen i umożliwiają identyfikacje relacji pomiędzy zachowaniem/symptomem a kontekstem występowania.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 245