Metody samoobserwacyjne – jest to podgrupa metod obserwacyjnych, rozwinięta szczególnie w nurcie diagnozy behawioralnej, choć sięgająca korzeniami introspekcjonizmu. Metody samoobserwacjne opierają się na systematycznej obserwacji przez pacjenta i rejestrowaniu (np. przy użyciu dzienniczka) swoich zachowań i stanów lub wydarzeń z codziennego życia. Mogą się one opierać zarówno na gotowych i wystandaryzowanych formularzach, jak i być stworzone na potrzeby konkretnej sytuacji, w porozumieniu z pacjentem. Metody samoobserwacyjne charakteryzuje wyższa trafność, jeżeli zostaną wcześniej ustalone definicje operacyjne, tego, na co pacjent ma zwracać uwagę, jak również jeżeli zostanie przeprowadzony trening wprowadzający do metody. Zaletą tego typu działań jest możliwość dojścia do zachowań i wydarzeń na codzień pomijanych, jak również silny aspekt interwencyjny – redukcja zachowań niepożądanych. Metody samoobserwacyjne cechuje jednak słabość związana ze stronniczością samoobserwacji, a także problem niestałej motywacji pacjenta do rejestrowania swoich zachowań.

Literatura:

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 244-245