Model interakcyjno-komunikacyjny – jest jednym z podejść w nurcie systemowym psychoterapii. Model interakcyjno-komunikacyjny był rozwijany w działalności Mental Research Institute w Palo Alto w Kalifornii. Badacze stosujący ten model skupiali się na analizie komunikacji – przekazów pomiędzy nadawcą i odbiorcą oraz interakcji złożonych z serii takich przekazów. Model interakcyjno-komunikacyjny opiera się na założeniu, że każde zachowanie jest komunikacją. Problem w relacji dotyczy najczęściej niespójności pomiędzy komunikatami. Interakcje składają się z dwóch aspektów – treści oraz aspektu relacyjnego, który wyraża pozycję poszczególnych osób względem siebie. Każdy komunikat definiuje zatem relacje pomiędzy osobami. Model interakcyjno-komunikacyjny opisuje zaburzenia komunikacji, np. dyskwalifikowanie komunikatów, używanie objawu, podważanie czyichś sądów, przypisywanie zachowaniu cech obiektywności (przy zignorowaniu cyrkularnych powiązań) czy odmowa interakcji. Zaburzenia komunikacji prowadzą do objawów i trudności w relacjach członków rodziny. Działanie terapeutyczne ma w takim przypadku wiedza i doświadczenie członków rodziny prowadzące do modyfikacji reguł i metareguł interakcji w systemie.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 186