Model systemu wewnętrznej rodziny – synkretyczna koncepcja zbudowana na podstawie założeń systemowej terapii rodziny i teorii polipsychizmu, której fundamentem jest metafora ludzkiej psychiki jako rodziny złożonej z subosobowości. W związku z tym, do oddziaływań terapeutycznych stosuje się narzędzia znane z terapii rodzinnej, a zaburzenie jednej z subosobowości traktowane jest nie jako jej indywidualny deficyt, a informacja o globalnym zakłóceniu relacji w strukturze. Tak pojmowana struktura dzieli się na warstwy pełniące różne funkcje. Należą do nich „menadżerowie” (zarządzającymi innymi subosobowościami w taki sposób, by funkcjonowały one z maksymalną wydajnością i adaptacyjnością), „wygnańcy” (odpowiadający trudnym doświadczeniom, skierowywani przez „menadżerów” poza obszar świadomości) i „strażacy” (interweniujący w razie zagrożenia kryzysem w strukturze, spowodowanym nadaktywnością „wygnańców”). Za cel oddziaływania terapeutycznego uważa się wyswobodzenie „wygnańców” przy jednoczesnym zaznaczeniu i pielęgnacji granic między subosobowościami.

 

  1. Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011, s. 487