Model utrzymywania samooceny – (w skrócie MUS) zakłada, że jeżeli inna osoba otrzymuje wynik wyższy od nas to powoduje to spadek naszej samooceny. Porównania powodują spadek samooceny tym większy, im bliższa jest nam osoba, z którą się porównujemy. Model utrzymywania samooceny ponadto wskazuje na zjawisko świecenia odbitym blaskiem, gdy cudze sukcesy stanowią dla nas sposobność do podwyższenia mniemania o sobie. Przykładem takiego zachowania może być np. identyfikowanie się ze zwycięską drużyną piłkarską („my wygraliśmy mecz”). Przyrost samooceny podczas pławienia się cudzym sukcesem jest zależny od tego jak bliska jest nam ta osoba. Model utrzymywania samooceny przewiduje także w jakich sytuacjach cudze sukcesy będą nam podwyższać samoocenę, a w jakich obniżać. Zależy to od osobistej istotności dziedziny – cudzy sukces nam nie zagraża, jeżeli sami nie rościmy sobie praw do dziedziny, w jakiej został odniesiony. MUS przewiduje sposoby podtrzymywania oceny: zmiana różnicy pomiędzy wynikami własnymi i cudzymi, zmiana stopnia bliskości z osobą odnoszącą sukcesy lub zmiana postrzegania istotności danej dziedziny.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str. 156