Napadowe objadanie się – Zaburzenie odżywiania się, w którym chory pochłania ogromne ilości pokarmu w krótkim czasie. Atak głodu ma charakter impulsywny i niekontrolowany. Zaburzenie to jest niezwykle rozpowszechnione, a jednocześnie nowe w praktyce diagnostycznej. Szczególnie często dotyczy kobiet i osób z cukrzycą typu 2; u osób otyłych prawdopodobieństwo wystąpienia napadów objadania się jest znaczne, a ich pojawienie się istotnie zmniejsza szanse schudnięcia. Zaburzenie prawdopodobnie ma charakter dziedziczny. Akt objadania się następuje w sytuacji stresowej, a spożywanie pokarmu ma za zadanie złagodzić lęk i napięcie. Objadanie się nie jest odpowiedzią na rzeczywisty głód chorego i nie wywołuje aktów kompensacyjnych. Chory często czyni wysiłki w celu ukrycia zaburzenia, ze względu na jego wstydliwy charakter i lęk przed społeczną oceną. Dramatycznie obniża to jakość życia i prowadzi do mechanizmu błędnego koła. Może współistnieć z innymi zaburzeniami, choćby zaburzeniem depresyjnym atypowym. Diagnoza napadowego objadania się zależna jest od liczby napadów, ich intensywności, poziomu cierpienia, wpływu na ograniczenie funkcjonowania, czasu trwania i ogólnych konsekwencji zdrowotnych.

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 315-319.