Narkolepsja – Zaburzenie polegające na nadmiernej senności, składające się z napadów snu, katapleksji, omamów i porażenia przysennego, często błędnie diagnozowane jako inne zaburzenie psychiczne. Choroba ta ma charakter przewlekły i jest trudna do zdiagnozowania, a jednocześnie jest stosunkowo częsta i występuje w podobnej skali u kobiet jak i mężczyzn, rozwijając się stopniowo i powoli. Atak snu może być wywołany intensywniejszym doświadczeniem emocjonalnym i jest dla pacjenta regenerujący. Okres REM rozpoczyna się już kilka minut po zaśnięciu, może pojawiać się także na jawie, a więc czasem omamy wzrokowe zwiastują istnienie zaburzenia. Objawy kataplektyczne polegają na krótkotrwałym doznaniu paraliżu, obejmującym całe ciało lub jego część. W porażeniu przysennym pacjent czuje, że się obudził, ale nie może się poruszyć, co często powoduje istotny lęk. Powikłania obejmują wzrost masy ciała, depresję, nadużywanie substancji psychoaktywnych, zaburzenia erekcji. Do prawidłowej diagnozy niezbędne są szczegółowe badania laboratoryjne, między innymi monitorowanie poziomu hipokretyny w płynie mózgowo-rdzeniowym.

 

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 345-349.