Neopsychoanaliza – jest to jeden z nurtów wewnątrz podejścia psychoanalitycznego. Neopsychoanaliza wyrosła na gruncie krytyki oryginalnych koncepcji Freuda, szczególnie przypisywania nadmiernej roli czynnikom biologicznym, popędom oraz przeżyciom z okresu dzieciństwa. Do najważniejszych przedstawicieli nurtu można zaliczyć Clarę Thompson, Karen Horney i H. S. Sullivana. W przeciwieństwie do psychoanalizy ortodoksyjnej, neopsychoanaliza skupia się raczej na aktualnych wpływach kultury i środowiska, w jakich żyje pacjent oraz jego relacji interpersonalnych i sposobu komunikacji, jako przyczynach zaburzeń nerwicowych i psychotycznych. W nurcie neopsychoanalitycznym większy nacisk został położony na relację terapeutyczną. Zamiast skupiać się wyłącznie na badaniu nieświadomości czy mechanizmu przeniesienia u pacjenta, większy nacisk położony jest na wzajemną empatię i stworzenie odpowiednich warunków do przeżycia przez pacjenta emocjonalnego doświadczenia korekcyjnego w relacji z terapeutą. Pacjent uczy się także lepszych sposobów na nawiązanie i podtrzymywanie kontaktów z innymi ludźmi.

Literatura:

Strelau, J. (2002). Psychologia. Podręcznik akademicki, tom 3. Gdańsk: Wydawnictwo Psychologiczne. str. 769