Obliczeniowa teoria percepcji – jest jedną z teorii percepcji w psychologii poznawczej. Teoria obliczeniowa zakłada, że proces spostrzegania polega na generowaniu pewnej serii reprezentacji spostrzeganego środowiska. Reprezentacje zawierają opis właściwości obiektów obecnych w polu percepcji. Teoria obliczeniowa wyróżnia trzy formy odzwierciedleń percepcyjnych: 2D, 2½D i 3D, gdzie D to wymiar, cyfra zaś oznacza liczbę wymiarów, które są uwzględnianie w reprezentacji. Pierwotne reprezentacje (typu 2D) opisują pole wzrokowe dwuwymiarowo, bez percepcji głębi. Zjawisko przechodzenia przez krawędź, czyli zmiany obszarów naświetlenia umożliwia odróżnianie obiektów. Reprezentacja 2 ½ -wymiarowa uwzględnia kategorię głębi oraz obraz powierzchni. Jest ona, podobnie jak dwuwymiarowa, zależna od punktu obserwacji. Prócz informacji z receptorów wzrokowych wykorzystywane są także wskazówki wizualne – efekt trwałej wiedzy na temat świata zewnętrznego i fizjologicznych mechanizmów funkcjonowania narządu wzroku. Odzwierciedlenia 3D są ostatecznym produktem percepcji, uwzględniającym trójwymiarowy obraz obiektów w polu wzrokowym (włącznie ze stroną niewidoczną), niezależny od lokalizacji punktu obserwacji.  Obliczeniowa teoria percepcji jest teorią dwukierunkową – spostrzeganie jako proces wykorzystujący dane zmysłowe oraz dane pamięciowe.

Literatura:

„Psychologia poznawcza”, E. Nęcka, J. Orzechowski, B. Szymura, str.  307-309