Obserwacja – to forma metody diagnostycznej, która dzięki badaniu zachowania bezpośrednio w momencie jego wystąpienia umożliwia wnioskowanie o stanach psychicznych pacjenta, przy zastosowaniu wybranej teorii. Obserwacja ma charakter sformalizowany, podzielona jest na fazy rejestracji oraz interpretacji danych. Proces rejestracji danych jest zależny od rodzaju obserwacji (w warunkach naturalnych bądź ustrukturowana) i tego, kto ją przeprowadza – obserwacja uczestnicząca jest przeprowadzana przez osobę z otoczenia, zaś nieuczestnicząca przez wyszkolonego opiekuna. Zazwyczaj niemożliwe jest uzyskanie całościowego zapisu zachowania, zatem badacz ustala okresy obserwacji – mogą to być okresy stałe bądź losowe, a także próbki zdarzeń bądź sytuacyjne. Obserwacja jest najczęściej stosowana w placówkach, w których pacjent przebywa dłuższy czas.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 237, 243-244