Opór – Opór w teorii psychoanalitycznej jest nieodłącznym elementem sytuacji terapeutycznej. Jest zjawiskiem, które ujawnia sposoby radzenia sobie pacjenta za pomocą mechanizmów obronnych, właściwe dla jego charakteru. Do przykładów oporu można zaliczyć nie tylko otwarte sprzeciwy pacjenta, ale i nieświadome sabotowanie sytuacji terapeutycznej, choćby przez milczenie czy spóźnianie się na spotkania. Opór powinien być potraktowany z zaciekawieniem i wykorzystany do analizy sytuacji, a jego źródło powinno zostać zidentyfikowane i zinterpretowane. W psychoterapii psychoanalitycznej uważa się, że towarzyszące oporowi uczucia mogą wpływać na podejmowanie przez pacjenta nieprzemyślanych decyzji. Koniecznej w tym przypadku refleksji może przeszkadzać towarzyszący oporowi pacjenta przeciwopór terapeuty. W terapii podtrzymującej zachowania oporowe mają charakter przystosowawczy, a struktury obronne, których jest przejawem, wymagają wzmocnienia. Zachowanie terapeuty może przebierać zarówno postać intensywnego stawiania granic w momencie acting out, lub wzmacniając opór i opóźniając dyskusję. Opór może pojawiać się w związku z pojawiającymi się w terapii nowymi interpretacjami.

Glen O. Gabbard: Psychiatria psychodynamiczna w praktyce klinicznej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 32-22, s.102-104.