Pamięć autobiograficzna – to specyficzna odmiana pamięci epizodycznej, kodująca zapisy wydarzeń, w których sami braliśmy udział. Pamięć autobiograficzna jest zapisem konkretnych wydarzeń, jest odpowiedzialna za przechowywanie materiału dotyczącego historii życia osoby. Specyfiką materiału jest zatem jego odniesienie do Ja i z tego powodu pamięć autobiograficzna jest niekiedy uznawana za częśc osobowości, przez swój związek z poczuciem tożsamości i jej stałością. Pamięć autobiograficzna wyróżnia się na tle pamięci epizodycznej odnoszeniem się do Ja jako obiektu doświadczenia, co oznacza obecność samej jednostki w treści zapisów pamięciowych. Wielu badaczy włącza jednak także w jej obręb elementy semantyczne, np. fakty z życia osoby. Niektórzy badacze pprzypuszczają, że zapis autobiograficzny może składać się częściowo z informacji abstrakcyjnych, co jest związane z podejrzeniem, że wspomnienia starsze niż dwuletnie są przechowywane jedynie w postaci schematów, z których podczas odpamiętywania konstruowany jest wyobrażony przebieg zdarzeń. Rubin (1996) wysnuł przypuszczenie, że w pamięci autobiograficznej kodowanie następuje w formie narracji, jednak nierozstrzygnięte pozostaje, czy wynika to z formy kodowania czy z wydobywania.

Literatura:

„Psychologia poznawcza”, E. Nęcka, J. Orzechowski, B. Szymura, str. 325, 369-371