Paradygmat salutogenetyczny – także model salutogenezy. Paradygmat salutogenetyczny wskazuje na to, że osoba napotykając na stresory, dostosowuje się do wyzwań w taki sposób, aby utrzymać dynamiczną równowagę procesów życiowych na możliwie jak najwyższym poziomie. Zdrowie jest to zatem proces ciągłego reagowania na wymagania celem odnawiania i podtrzymywania określonego poziomu organizacji. Paradygmat salutogenetyczny odnosi się ponadto do zdrowia jako pewnego punktu na kontinuum: HE <-> DE, gdzie HE jest stanem idealnego zdrowia, a DE stanem głębokiej choroby, grożącej śmiercią osoby. W tym modelu stan zdrowia zależy od transakcji pomiędzy stresorami, zasobami oraz posiadanymi wzorami zachowań w danej sytuacji. Utrzymanie, rozwój oraz powracanie do zdrowia wynika z współoddziaływaniu kilku salutogenetycznych czynników: uogólnionych zasobów odpornościowych, stresorów, poczucia koherencji oraz stylu życia.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 41