Pedofilia – Zaburzenie, w którym pacjent osiąga satysfakcję przez kontakt seksualny z dziećmi. Najpopularniejsze z kontaktowych zaburzeń parafilnych, w 88 proc. dotyczące mężczyzn. Ofiarami są najczęściej osoby z najbliższego otoczenia sprawcy, w tym rodziny. Preferencje pedofilów są różne i obejmują zarówno chęć oglądania pornografii z udziałem dzieci, po dotykanie i bycie dotykanym przez dzieci i odbywanie z nimi pełnych stosunków oralnych i genitalnych. Na potrzeby definicji uznaje się, że pedofilia występuje, jeśli między sprawcą i ofiarą występuje minimum 5 lat różnicy wieku, a sprawca sam nie jest adolescentem. Zaburzenie to najczęściej ujawnia się w drugiej dekadzie życia, a do pierwszych zaspokojeń dochodzi w wieku średnim. Pedofilia może być niewyłączna (sprawca dąży do kontaktów seksualnych i z dziećmi, i z dorosłymi) i wyłączna (sprawca dąży do kontaktów seksualnych tylko z dziećmi); przy czym w obu przypadkach sprawca preferuje dzieci określonej płci i wieku. Mimo, że niektórzy pedofile (szczególnie w przypadku kazirodztwa) mogą używać siły, to większość zdobywa zaufanie dziecka przez uciekanie się do podstępów i manipulacji, jednocześnie stosując racjonalizację własnych poczynań. Szansa recydywy po odbyciu kary sięga 25 proc. i jest związana z trudnościami w budowaniu relacji, a także nadużywaniem substancji. Szansa pojawienia się skłonności do pedofilii jest wyższa u osób, które same doświadczyły molestowania seksualnego.

 

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 632-634.