Perspektywa narracyjna – jest jednym z nurtów psychoterapii systemowej, intensywnie rozwijanym w ostatnich dwóch dekadach. Perspektywa narracyjna sięga do założeń konstrukcjonizmu społecznego i teorii narracji oraz prac Michela Foucaulta. Zakłada ona kluczowe znaczenie narracji, szczególnie autobiograficznej, w której zawiera się tożsamość danej osoby. Opowieść dominująca to historia życia, a także plany i perspektywy osoby, ukształtowane na podłożu rodzinnym i kulturowym. Taka opowieść ma siłę modelowania przyszłości ze względu na tendencję do potwierdzania wcześniejszych przekonań. Na przykład, dziecko uznane za „niegrzeczne” będzie zachowywać się w taki sposób, aby eksponować te zachowania, zaś wyjątki od reguły będą przez osobę i jej otoczenie pomijane czy bagatelizowane. Perspektywa narracyjna charakteryzuje język samoopisu jako czynnik konstrukcji tożsamości i granic naszych możliwości. W takiej sytuacji problemem jest nieodzwierciedlanie w opowieści dominującej całego spektrum doświadczeń jednostki. Zwraca się uwagę także na problematykę związaną z uproszczonymi opisami narracyjnymi, szczególnie odnośnie osób poddanych diagnozie psychiatrycznej. Celem terapeutycznym w tej perspektywie jest dekonstrukcja opowieści dominującej i odnalezienie alternatywnych, pełniejszych narracji autobiograficznych.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 189