Poczucie koherencji – jest centralną zmienną i „kluczem zdrowia” w modelu salutogenetycznym. Poczucie koherencji, SOC, to ogólne nastawienie orientacyjne, trwałe i dynamiczne przekonanie o tym, że świat jest przewidywalny i racjonalny, tak samo jak własne w nim położenie. Składa się z poczucia zrozumiałości, zaradności oraz sensowności, jakie posiada osoba. Poczucie zrozumiałości określa, w jakim stopniu człowiek odbiera informacje z otoczenia jako spójne i zrozumiałe. Dzięki temu możliwe jest nadanie sensu wydarzeniom oraz przewidywanie ich. Poczucie zaradności – sterowalności to przekonanie o istnieniu zewnętrznych zasobów, które, chociaż osobiście nie posiadane, mogą być pomocą w trudnej sytuacji, dzięki czemu osoba nie czuje się bezradna. Poczucie sensowności to stopień odczuwania sensu życia, tego, że wymagania życia są warte wysiłku sprostania im. Ludzie o wysokim poczuciu sensowności chętniej podejmują się rozwiązywania problemów i poszukują sensu. Poczucie koherencji jest określane jako metazasób, bądź zasób kluczowy, gdyż umieszczony jest wysoko w hierarchii zasobów i umożliwia zarządzanie innymi zasobami.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 43-44