Pozycja depresyjna – koncepcja wywodząca się z psychoanalizy Melanie Klein, używana do opisu sposobu organizacji aparatu psychicznego, który wiąże się z utratą ważnych obiektów. Takie doświadczenie staje się możliwe wraz rozwojem percepcji rzeczywistości wewnętrznej i zewnętrznej, a więc między trzecim a piątym miesiącem życia. W okresie pozycji depresyjnej, dziecko przestaje postrzegać siebie i matkę jako całość. Odrębna matka jest zauważana jako jednocześnie dobra (niosąca zaspokojenie) i zła (niosąca frustrację). Ze względu na rodzące się poczucie odrębności, dziekco może wykazywać lęk o los matki.

Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011, s. 635