Pozycja schizoidalno-paranoidalna – koncepcja wywodząca się z psychoanalizy Melanie Klein, odnosząca się do takiej formy organizacji aparatu psychicznego, która jest ontologicznie najwcześniejsza i która przejawia się w identyfikacji dobrych i złych doświadczeń ze stanem posiadania (lub bycia połączonym) dobrego lub złego obiektu. Tak ujmowana pozycja schizoidalno-paranoidalna ma charakter adaptacyjny, gdyż umożliwia jednostce przeżycie doświadczenia dobra, wyizolowanego od doświadczenia zła.

Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011,  s. 636